Aziz Nesin’in klasikleşmiş oyunları arasında yer alan Çiçu, kendini yalnızlığa mahkum etmiş, toplumdan ve insanlardan tecrit etmiş bir adamın dramını, trajikomik bir üslupla sahneye taşır. Çiçu adını verdiği cansız manken, hayalinde yarattığı ev hayvanları ve nesneler ile kendisine bir dünya yaratan, adeta evcilik oynayan Adam, aslında korkularının esiridir, tıpkı; modern toplumun yalnızlaştırdığı birçok benzeri gibi… Sahnede, bu adamın toplumsal dayatmaların da etkisiyle, kendi kendine yarattığı esaretten kurtulma çabasına tanık oluruz.

Yönetmenin bakış açısı doğrultusunda, dekor tasarımı, müzik ve ışık oyunlarının katkısı ile oyuncunun da öne çıkardığı yoğun psikolojik performans, sergilenen oyunu daha önce sergilenen örneklerinden ayırıyor.